Lieve Corona,

Ik weet niet waar ik moet beginnen.

Je stormde opeens ons leven binnen.

Als virus reis jij de wereld over,

Als een onzichtbare struikrover!

Wild pak jij cellen om je heen

Je karakter word al snel gemeen.

Ik weet niet hoe ik me moet verhouden

Men krijgt koorts en word verkouden!

De titel: Pandemie mag jij nu dragen.

Wij mensen zitten met de vragen.

Onder een loep draag jij een kroon.

De naam covid word al snel gewoon.

Je krijgt een verbod voor ieder land.

Zo zeggen regeringsleiders, in de krant.

Wetenschappers en virologen

Zijn in onderzoeken gevlogen.

Je hebt heel wat discussie op gang gebracht.

Met heel wat regels tegen jouw overdracht.

We moeten thuis gaan werken en studeren

En daarbuiten,  goed des-infecteren.

Aerosolen moeten alleen in een  mondkapje,

En 1,5 meter afstand, het is geen grapje.

Dus, geen knuffel als begroeting.

Maar handengel bij de ontmoeting.

Hoesten graag in ellenboog,

zo blijven je handen schoon en droog.

De maatschappij is anders vorm gegeven

Bedrijven dicht en in de zorg gedreven.

Deze lockdown is zeer intelligent,

wanneer iedereen de regels kent.

Maar lieve Covid, waarom zo sterk?”

In al je vernietigende werk!

Het word de gastheer soms teveel.

Je grijpt zijn leven bij zijn keel.

Een grillige leegte blijft bestaan.

We moeten zonder geliefdes gaan.

Je nam onze gastvrijheid in de macht.

Dood en verderf, lijkt wel je kracht.

Zo overheersend, zoals je leeft.

De hele aarde trilt en beeft.

Kunnen we niet samenleven?

Waarin we nemen en óók wat geven?

Iets minder wild en rustig aan.

Zo blijft de mens, op benen staan!

Dan krijgt ons leven weer wat kleur

Met bezoekjes aan de deur.

Een warme hand als welkomst groet

Of een knuffel. Dat doet zo goed.

Lieve Covid.

Kom dan gaan we in vertrouwen.

Ik het mijne en jij het jouwe.

Gedicht, geschreven door Kiki Smit
20 november 2020